Πρέπει να πάμε πιο μακριά ,,,,

Πρέπει να ξαναρχίσουμε « να είμαστε άνθρωποι » , κι αυτό είναι λίγο διαφορετικό .

Οι βουδιστές λένε μια πολύ όμορφη ιστορία για ένα μυρμήγκι μέσα στο βαρέλι του νερού και τις διαφορετικές στάσεις απέναντι στο μυρμήγκι .
Λένε πως ο πρώτος που μπαίνει , κοιτάζει μέσα στο βαρέλι του νερού και βλέπει το μυρμήγκι. « Τι γυρεύεις μέσα στο βαρέλι μου ; » του λέει και το πατάει ανάμεσα στα δάχτυλά του.

Εγωισμός .

Ο επόμενος που έρχεται βλέπει το μυρμήγκι και λέει :
« Κοίτα να δεις , σήμερα κάνει πολύ ζέστη , ακόμη και για τα μυρμήγκια . Αφού δεν πειράζεις κανέναν , συνέχισε να κάθεσαι στο βαρέλι μου».
Ανεκτικότητα .

Έρχεται και ο τρίτος , που δεν σκέφτεται καν να θυμώσει ή να δείξει ανοχή.
Βλέπει το μυρμήγκι μέσα στο βαρέλι κι αυθόρμητα το ταΐζει με ζάχαρη.
Αυτό είναι αγάπη ,,,, .

Λ. Μπουσκάλια

Ήταν ο ήλιος ,,,,

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ ,,, κάτοχος της χάρης που φέρουν μόνο οι περιούσιοι, μας μίλησε για την αξία του έσω Ελληνισμού,τον έρωτα, το χρώμα των λέξεων, το άφθαρτο γαλάζιο, το Αιγαιοπελαγίτικο όνειρο. Και ενώ τώρα εκείνος ταξιδεύει μακριά, όλα αυτά θα μείνουν για πάντα εδώ. Δικά μας. Πόσα και πόσα πολλά δεν χρωστάμε σ' αυτόν...

Από παιδί ένιωσε ακατανίκητη έλξη για τη θάλασσα γι' αυτό και έγινε ναυτικός.Τα ποιήματά του έχουν έχουν πλαίσιο τη θάλασσα και θέμα τη σκληρή ζωή των ναυτικών. Ωστόσο για τον Καββαδία, που είναι ιδανικός εραστής "των μακρισμένων θαλασσών και των γαλάζιων πόντων" η θάλασσα είναι ένας μαγικός κόσμος. Από αυτή αντλεί δύναμη και αγάπη για τον άνθρωπο.

Η ποίηση του Σεφέρη δέν είναι χαρούμενη.Είναι απαισιόδοξη και μελαγχολική. Εχει τη θλίψη του ανθρώπου που συλλογίζεται πολύ πάνω στα ανθρώπινα, κι ακόμα του Ελληνα με το κατακάθι της πίκρας από τη σκλαβιά και τις εθνικές περιπέτειες. Ωστόσο η διάθεση αυτή δεν οδηγεί στην άρνηση ή στην καταστροφή. Κάτω από την άρνηση υπάρχει μια πίστη που προστατεύει από την απελπισία, και μια στιβαρή αίσθηση των πραγμάτων που προφυλάσσει από τη διάλυση και το μηδενισμό.

Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι

μέσα από τα δάχτυλά μουχωρίς να πιώ ούτε μια στάλα.

Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.

Ενα μικρό πεύκο στο κόκκινο χώμα,

δεν έχω άλλη συντροφιά.

Οτι αγάπησα χάθηκε μαζί με τα σπίτια

που ήταν καινούργια το περασμένο καλοκαίρι

και γκρέμισαν με τον αγέρα του φθινοπώρου.

Συλλογή .. " Μυθιστόρημα"

Και είδα

Και είδα μια γερασμένη κυρία πλάι μου , εντελώς ατημέλητη , αδιάφορη για την αφροντησιά της , στεγνή και μαραμένη με μια χλωμή και ασύσπαστη , χωμάτινη όψη , με χαμηλωμένο βλέμμα , διστακτική φωνή και κατεβασμένα χείλη,,,,,, και έμαθα αργότερα ότι το όνομα αυτής της γριάς ήταν μελαγχολία , που μπερδεύει τη σκέψη , στεγνώνει το κορμί , δηλητηριάζει τους χυμούς του , εξασθενεί τις αισθήσεις κι εγκαταλείπει τους ανθρώπους ,,,,,,,
Παπακώστας 1994.

Κεριά

Σα μιά σειρά κεράκια αναμένα ,,,,,,

Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας

σα μιά σειρά κεράκια αναμένα

χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,

μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων·

τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,

κρύα κεριά, λιωμένα, και κυρτά.
Δεν θέλω να τα βλέπω

με λυπεί η μορφή των,

και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.

Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά.
Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξωτι γρήγορα

που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,

τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Ιθάκη

Ιθάκη
Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,

να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,

γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,

τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,

τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,

αν μεν' η σκέψις σου υψηλή,

αν εκλεκτήσυγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,

τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,

αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,

αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.

Πολλά τα καλοκαιρινά πρωϊά να είναιπου με τι ευχαρίστησι,

με τι χαράθα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους,

να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά,

και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις,σεντέφια και κοράλλια,

κεχριμπάρια κ' έβενους,

και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,

όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά,

σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,

να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.

Το φθάσιμον εκεί ειν' ο προορισμός σου.

Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.

Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσεικαι γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,

πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο,

μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ'έδωσε τ' ωραίο ταξείδι.

Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.

Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε.

Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,

ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.

Κ. Καβάφης.

Δεν τραγουδώ παρά ,,

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες σε περασμένα χρόνια.

Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμακαι σε βροχή, σε χιόνια,

δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου

μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,

μόνο γι' αυτό είμαι σαν κρίνο ολάνοιχτο

κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,

μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες και στη ματιά σου

να περνάει είδα τη λυγερή σκιά μου ως όνειρο να παίζει,

να πονάει, μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες.

Γιατί, μόνο γιατί σε σεναν άρεσε γι' αυτό έμειν' ωραίο το πέρασμά μου.

Σα να μ' ακολουθούσες όπου πήγαινα σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.

Μόνο γιατί σε σεναν άρεσε.

Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκαγι' αυτό η ζωή μου εδόθη.

Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτημένα η ζωή πληρώθη.

Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου

μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.

Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου

μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,

μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.

Μαρία Πολυδούρη

" Φωνή του πελάγου "

Ωδή στους τσακισμένους γλάρους. (Απόσπασμα)
Φωνή του πελάγου Ατρόμητη, βαθιά

Σ' άκουσα βουβός!

Κι έπαιξα σκάκι με τους γλάρους

Πάνω στο σύννεφο που μιμήθηκε το πρόσωπό σου

Κερδίζοντας λίγες στιγμές ελευθερίας.

Ποιος αγκυλώθηκε πίσω απ΄την άγρια μουριά

Κι έβαψε τον ουρανό;Μη τον μετατοπίζειςτον άσπρο βασιλιά σου

Στην καρδιά του γεννήθηκ' ένα αηδόνι.

"Κι έπαιξα σκάκι με τους γλάρους

Πάνω στο σύννεφο που μιμήθηκε το πρόσωπό σου..."

Γ. Λίκος

Το σκάκι

Το Σκάκι
Έλα να παίξουμε.

Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου.

( Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη.

Τώρα δεν έχω πιά αγαπημένη )

Θα σου χαρίσω τους πύργους μου

( Τώρα πιά δεν πυροβολώ τους φίλους μουΈχουν πεθάνει καιρό πριν από μένα )

Κι ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου.

Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω;

( Τραβάνε μπρός, τυφλοί, χωρίς καν όνειρα )

Όλα , και τα άλογά μου θα στα δώσω.

Μονάχα ετούτον τον τρελό μου θα κρατήσω.

Που ξέρει μόνο σ ένα χρώμα να πηγαίνειΔρασκελώντας τη μια άκρη ως την άλλη

Γελώντας μπρός στις τόσες πανοπλίες σου

Μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά

Αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις.

Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα.

Μ. Αναγνωστάκης

" Ετούτο το τοπίο" ,,,,,,,

« Ετούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή , σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια , σφίγγει στο φως τις καμένες ελιές του » .
Παρασκευή 24 Αυγούστου 2007 , Τοπικό Διαμέρισμα Χρυσάφων….

"Ν' αγαπάς την ευθύνη.
Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης.
Αν δε σωθεί, εγώ φταίω."
Νίκος Καζαντζάκης

" Ο ήλιος " του Ελύτη .

Έτσι συχνά όταν μιλώ για τον ήλιο
μπερδεύεται στη γλώσσα μου ένα
μεγάλο τριαντάφυλλο κατακόκκινο
αλλά δεν μου είναι βολετό να σωπάσω ,,,,,,,, Ο. Ελύτης.

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
τ' άγριο μαλλί σου στην τρικυμία το ραντεβού μας η ώρα μία
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
τα μαύρα μάτια σου το μαντίλι την εκκλησούλα με το καντήλι
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
με τα μισόλογα τα σβησμένα τα καραβόπανα τα σχισμέναΜες στις αφρόσκονες και τα φύκια όλα τα πήρε τα πήγε πέρα τους όρκους που έτρεμαν στον αέρα
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι.

Οδυσσέας Ελύτης

Γιάννης Ρίτσος

,,,, Τόπος της γέννησής μου : Άκρα Μινώα ,,,

" Με τη λέξη Ελιά "

Δήμος Μονεμβασίας

Ερμηνεία λογότυπου Δήμου Μονεμβασίας .

Το έμβλημα του Δήμου είναι το καθιερωμένο παλαιό σήμα που θεσπίστηκε το έτος 1880 .
Το σήμα περιλαμβάνει μια νέα γυναίκα η οποία φορά πυργωτό στέμμα που εκφράζει τη δόξα της Μονεμβασίας και στα χέρια της κρατά μια σπασμένη αλυσίδα που εκφράζει το σπάσιμο των δεσμών της σκλαβιάς και την ελευθερία , στο άλλο χέρι κρατά ένα τσαμπί σταφύλι που εκφράζει την αγροτική ζωή της ευρύτερης περιοχής και παραπέμπει και στο διάσημο οίνο της περιοχής με την ονομασία « MALVAZIA » και ακόμη ένα δελφίνι στα πόδια μιας και η περιοχή μας είναι παραθαλάσσια , με φόντο τον Βράχο της Μονεμβασίας που είναι δηλωτικός της περιοχής και γνωστός παντού.

Μονεμβασία - το πέτρινο καράβι

Η Βυζαντινή Καστροπολιτεία Μονεμβασία είναι γνωστή σαν :
Το « πέτρινο καράβι » του Γιάννη Ρίτσου
,,,, Τόπος της γέννησής μου : Άκρα Μινώα ,,,
¨ Το Γιβραλτάρ της Ανατολής ¨
Το ¨ Υπερνεφέλες Κάστρο ¨ του Μόρια
Το ¨ Περιώνυμον Άστυ ¨ του Αυτοκράτορα Ανδρόνικου Β΄ ,
Η ¨ Θεόσωστος πόλη ¨ των Παλαιολόγων του Μυστρά ,
το ¨ Μενεξέ Καλέσι ( Κάστρο των λουλουδιών – Φρούριο των ανθέων -) των Τούρκων .
- Λουλούδι της Μονεμβασίας – Ανθομύριστη Καστροπολιτεία
Στον Νίκο Καζαντζάκη , που επισκέφτηκε το βράχο , έδωσε μέσα στη νύχτα την εντύπωση « ενός φοβερού θεριού που ενέδρευε » - Όταν βρεθείς από σε ένα αψηλό Κάστρο , σε χαλάσματα μεγάλης πολιτείας , η καρδιά μπορεί ξαφνικά να κυριευτεί όχι από μεγάλο τρόμο παρά από ένα παράλογο , αδάμαστο πείσμα ,,, Μια περήφανη ψυχή πουθενά δε βρίσκει αφθονώτερη τροφή παρά στα χαλάσματα του κόσμου . Γιατί εκεί βλέπει καθαρά πως ανάλαβε έναν απελπισμένον αγώνα και χαίρεται να πολεμάει γιατί δεν περιμένει καμιάν αμοιβή . Πολεμάει έτσι , γιατί είναι δυνατή και θέλει να παίζει … Κάθισα στα χαλάσματα και χαιρόμουν να ακούω μια τέτοια φωνή ν’ ανεβαίνει από τις πέτρες της Μονεμβασίας .
Στον Φώτη Κόντογλου : « Από το πλάγι δεν το ψήφας και τόσο , επειδή το μάκρος του το δείχνει μπάσο. Μα σαν το κοιτάς απ’ τη στεριά , αγριεύεσαι και θαμάζεις . Βλέπεις μπροστά σου με μια θεόρατη κιβωτό , μαύρη κι ισκιερή που λες και τη ρίξανε τα ρέματα στα ρηχά μέσα σ’ εκείνον τον απόμερο κόρφο » .
Ο Γεώργιος Φραντζής στο ιστορικό κείμενο το ¨ Χρονικό της Αλώσεως ¨ αναφερόμενος στην Μονεμβασία γράφει ,,, « Είναι αδύνατον να βρεθεί στη γη , κάτω από το φως του ήλιου , άλλο φρούριο που να είναι τόσο ισχυρό και απόρθητο και που να μπορεί να αντισταθεί σε οποιαδήποτε πολεμική μηχανή ,,, και οι κάτοικοί της ήταν από πάντα καλοί και ικανοί και στη στεριά και στη θάλασσα και είχαν πολλά εμπορικά πλοία , και ήταν άριστοι καπετάνιοι και ναύτες ,,,,,, και στη στεριά ήταν ονομαστοί στρατιώτες , ιππείς και ακονιστές , γενναίοι και έμπειροι πολεμιστές …. Αυτό το φρούριο το τόσο ονομαστό που υψώνεται πάνω από τα σύννεφα …. »
Ο Κώστας Ουράνης την παρομοιάζει με « απόκοσμη βίγλα των νυκτερινών οριζόντων » .
Ο Στράτος Μυριβήλης με « τον φοβερό Γίγαντα της Ελληνικής δόξης και της Βυζαντινής Τέχνης » .
Ο Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος με ένα « κόσμο πανάρχαιων ίσκιων …. »

Μια ιαχή μακρυσμένη

Τα παιδάκια που παίζουν στ’ ανοιξιάτικο δείλι μια ιαχή μακρυσμένη –τ’ αεράκι που λόγια με των ρόδων τα χείληψιθυρίζει και μένει, τ’ ανοιχτά παραθύρια που ανασαίνουν την ώρα, η αδειανή κάμαρά μου, ένα τραίνο που θα ‘ρχεται από μια άγνωστη χώρα, τα χαμένα όνειρά μου, οι καμπάνες που σβήνουν, και το βράδυ που πέφτειολοένα στην πόλη, στων ανθρώπων την όψη, στ’ ουρανού τον καθρέφτη,στη ζωή μου τώρα όλη… ,,, Καρυωτάκης .

Να με θυμόσαστε - είπε,,,,,,

Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της, και συ να λείπεις,να 'ρχονται οι Ανοιξες με πολλά διάπλατα παράθυρα, και συ να λείπεις...να λείπεις - δεν είναι τίποτα να λείπεις.Αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει,θα 'σαι για πάντα μέσα σ' όλα εκείνα που γι' αυτά έχεις λείψει,θα 'σαι για πάντα μέσα σ' όλο τον κόσμο».«Να με θυμόσαστε - είπε. Χιλιάδες χιλιόμετρα περπάτησα χωρίς ψωμί, χωρίς νερό, πάνω σε πέτρες κι αγκάθια, για να σας φέρω ψωμί και νερό και τριαντάφυλλα. Την ομορφιά ποτές μου δεν την πρόδωσα. Ολο το βιος μου το μοίρασα δίκαια. Μερτικό εγώ δεν κράτησα. Πάμπτωχος. Μ' ένα κρινάκι του αγρού τις πιο άγριες νύχτες μας φώτισα. Να με θυμάστε» ,,,,,, Γιάννης Ρίτσος .

Αυτό είναι το μυστικό μου.

Αντίο, είπε η αλεπού. Αυτό είναι το μυστικό μου. Είναι απλούστατο: δεν βλέπουμε καλύτερα παρά με την καρδιά. Το ουσιώδες είναι αόρατο για τα μάτια. -το ουσιώδες είναι αόρατο για τα μάτια. Επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται. -Είναι ο χρόνος που έχασες για το τριαντάφυλλό σου που κάνει το τριαντάφυλλό σου τόσο σημαντικό! -Είναι ο χρόνος που έχασα για το τριαντάφυλλό μου… είπε ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται. -οι άνθρωποι ξέχασαν αυτή την αλήθεια, είπε η αλεπού, μα εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Γίνεσαι για πάντα υπεύθυνος για όσα ημερώνεις. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου… -είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται,,,,,, .