Τα παιδάκια που παίζουν στ’ ανοιξιάτικο δείλι μια ιαχή μακρυσμένη –τ’ αεράκι που λόγια με των ρόδων τα χείληψιθυρίζει και μένει, τ’ ανοιχτά παραθύρια που ανασαίνουν την ώρα, η αδειανή κάμαρά μου, ένα τραίνο που θα ‘ρχεται από μια άγνωστη χώρα, τα χαμένα όνειρά μου, οι καμπάνες που σβήνουν, και το βράδυ που πέφτειολοένα στην πόλη, στων ανθρώπων την όψη, στ’ ουρανού τον καθρέφτη,στη ζωή μου τώρα όλη… ,,, Καρυωτάκης .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου