Η Ιθάκη του,,,,, 2009

Ένα δειλινό στο Αιγαίο περιλαμβάνει

τη χαρά και τη λύπη σε τόσο ίσες δόσεις

που δεν μένει στο τέλος παρά η αλήθεια.

Οδυσσέας Ελύτης

''''Δεν αρκεί,,,,.

«Δεν αρκεί να ονειροπολούμε με τους στίχους.

Είναι λίγο.

Δεν αρκεί να πολιτικολογούμε.

Είναι πολύ.

Κατά βάθος ο υλικός κόσμος είναι απλώς ένας σωρός από υλικά.

Θα εξαρτηθεί από το αν είμαστε καλοί ή κακοί αρχιτέκτονες το τελικό αποτέλεσμα.

Ο Παράδεισος ή η Κόλαση που θα χτίσουμε.

Εάν η ποίηση παρέχει μια διαβεβαίωση και δη στους καιρούς τους durftiger είναι ακριβώς αυτή: ότι η μοίρα μας παρ' όλ' αυτά βρίσκεται στα χέρια μας».

Με αυτά τα λόγια έκλεινε ο Οδυσσέας Ελύτης το λόγο του στην Ακαδημία της Στοκχόλμης όταν του απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας τον Οκτώβριο του 1979

«για την ποίησή του που με φόντο την ελληνική παράδοση,

με αισθηματοποιημένη δύναμη και πνευματική οξύνοια

ζωντανεύει τον αγώνα του σύγχρονου ανθρώπου

για ελευθερία και δημιουργία».

Οδυσσέας Ελύτης

Η ηχώ,,,,,,,,

Ο μικρός πρίγκιπας σκαρφάλωσε σ' ένα ψηλό βουνό.

Τα μοναδικά βουνά που είχε δει στη ζωή του,

ήταν τα τρία ηφαίστεια του πλανήτη του που του έφταναν μέχρι τα γόνατα.

Και το σβησμένο ηφαίστειο, το χρησιμοποιούσε σαν σκαμνί.

«Από ένα τόσο ψηλό βουνό σαν αυτό, σκεφτόταν,

σίγουρα θα δω ξαφνικά όλο τον πλανήτη κι όλους τους ανθρώπους...»

Όμως, το μόνο που αντίκρισε ήταν οι ίδιες με βελόνες μυτερές κορφές των βράχων.
- Καλημέρα! είπε, έτσι ολότελα στην τύχη.
- Καλημέρα... Καλημέρα... Καλημέρα.. απάντησε η ηχώ.
- Ποιοι είσαστε; είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Ποιοι είσαστε... ποιοι είσαστε... ποιοι είσαστε... απάντησε η ηχώ.
- Σας θέλω φίλους μου, είμαι μόνος, είπε.
- Είμαι μόνος... είμαι μόνος... απάντησε η ηχώ.

«Παράξενος πλανήτης! σκέφτηκε.

Είναι ολότελα ξερός, όλο μυτερές κορφές και παντού αλάτια.

Όσο για τους ανθρώπους δεν έχουν καθόλου φαντασία.

Ότι τους λες, σου το ξαναλένε...

Στον πλανήτη μου είχα ένα λουλούδι:

εκείνο μου μιλούσε πάντα πρώτο...»
Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ