Και αργά στο άνεμο,,,,,

ΝΑΟΙ στο σχήμα τ' ουρανού

και κορίτσια ωραία

με το σταφύλι στα δόντια που μας πρέπατε!

Πουλιά το βάρος της καρδιάς μας ψηλά μηδενίζοντας

και πολύ γαλάζιο που αγαπήσαμε!

Φύγανε φύγανε ο Ιούλιος με το φωτεινό πουκάμισο

και ο Αύγουστος ο πέτρινος με τα μικρά του ανώμαλα σκαλιά.

Φύγανε και στα μάτια μέσα των βυθών ανερμήνευτος

έμεινε ο αστερίαςκαι στα βάθη μέσα των ματιών

ανεπίδοτο έμεινε το ηλιοβασίλεμα!

Και των ανθρώπων η φρόνηση έκλεισε τα σύνορα.

Τείχισε τις πλευρές του κόσμου

και από το μέρος τ' ουρανού σήκωσε

τις εννέα επάλξεις

και στην πλάκα επάνω του βωμού σφαγίασε το σώμα

τους φρουρούς πολλούς έστησε στις εξόδους.

Και των ανθρώπων η φρόνηση έκλεισε τα σύνορα.

Ναοί στο σχήμα τ' ουρανού και κορίτσια ωραία

με το σταφύλι στα δόντια που μας πρέπατε.

Πουλιά το βάρος της καρδιάς μας ψηλά μηδενίζοντας

και πολύ γαλάζιο που αγαπήσαμε!

Φύγανε φύγανεο Μαΐστρος με το μυτερό του σάνταλο

και ο Γραίγος ο ασυλλόγιστος με τα λοξά του κόκκινα πανιά.

Φύγανε και βαθιά κάτω απ' το χώμα συννέφιασε ανεβάζοντας

χαλίκι μαύρο και βροντές, η οργή των νεκρών

και αργά στον άνεμο τρίζοντας

εγυρίσανε πάλι με το στήθος μπροστά

φοβερά, των βράχων τ' αγάλματα!

Ο. Ελύτης

Τέλος

Και όταν έτριζε η βροχή στα πεσμένα φύλλα,

πόση ανατριχίλα μέσα στην ψυχή,,,,.
Κάποια κόκκινη πληγή που δεν λέει να κλείσει,

το μικρό ξωκλήσι δίπλα στην πηγή

Και μια κίτρινη σιγή στο παλιό μας δάσος,

πώς να σε ξεχάσω που σε πήρε η γη,,,,,,.