Κάτι άπλο

Μην παρανοείς τα λόγια που 'χω πει

είναι η πιο απλή του κόσμου συνταγή

νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς

είν’ πανάκριβο σ' το λέω ν' αγαπάς

Κοίτα με στα μάτια με υπομονή

διώξε του άλλου κόσμου την επιρροή

Την εικόνα αυτού του κόσμου δεν μπορώ

ούτε μέσα στη σκιά του θα χαθώ

μάγεψαν και σένανε τα ξωτικά

κάνεις πάλι κύκλους σ' άλλη αγκαλιά

Και μη μας τρομάζουν οι πληγές

στις χρυσές στιγμές πλάι και αυτές

νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς

είν' πανάκριβο στο λέω ν' αγαπάς......

Ζήσε

Δεύτε ουν ασπάσασθε τον προ μικρού μεθ’ ημών ,

παραδίδοται τάφω γάρ ,

καλύπτεται λίθω ,

σκότει κατοικίζεται ,

νεκροίς συνθάπτεται ,

πάντες συγγενείς τε και φίλοι , άρτι χωριζόμεθα ,,,,,,.

Ένα χρόνο μετά

Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,
Όπου κάποτε οί φιγούρες Τών Αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό,,,,,,.

Παρασκεή 24 Αυγούστου 2007 -

Κυριακή 24 Αυγούστου 2008

Ένα χρόνο μετά έχω να θυμάμαι,,,,,,,

Θα γυρίσει

Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές Τής παλάμης ,

η Μοίρα , σαν κλειδούχος

Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός

Πώς αλλιώς ,

αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας και θα χτυπήσει τον κόσμο η αθωότητα

Με το δριμύ του μαύρου του θανάτου.

Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται,,,,,,, .

Ο. Ελύτης

Διάφανο

Tο δάκρυ,,,,, το πιο ιερό πράγμα,,,.

Στάχυα

Από ψηλά έπεφταν τα στάχυα.

Σαν χιόνια. Και στα χέρια μάζευα πολύτιμο καρπό.

Κάθε στάχυ πρωτόγνωρο άγγιγμα, άνοιγε πύλη σε μικρόκοσμο άλλο, υφαίνοντας τη ζωή του με τη δική μου.

"Δεν είμαστε ίδια, δεν είμαστε ίδια" κατέληγαν όλα την ξεχωριστή τους διήγηση ψιθυρίζοντας.

Ύστερα ένα-ένα σώπαιναν