Το λίγο φως ,,,,

Είμαι ευτυχισμένος όταν ακούω μουσική και κατοικώ στο
παλιό φαρμακείο ,

με τις πορσελάνες , τα φάρμακα , το λίγο φως.

Κάθομαι και ζυγίζω ποσότητες φαρμάκων και λέξεων

– εκτελώ πολλές φορές ανύπαρκτες συνταγές –

όμως δουλεύω με συνέπεια και υπομονή υποδειγματική.

Ακίνητος κοιτάζω πίσω από το τζάμι τους περαστικούς.
Περιμένω να ανοίξει η πόρτα ,

να ακουστεί το κουδουνάκι ,

να σηκώσω με κόπο το ημίπληκτο πόδι μου ,

να το σύρω μέχρι την είσοδο και να χαμογελάσω στον πελάτη.

Όπως ανοίγει η πόρτα μπαίνουν

μέσα άλλες εποχές – προηγούμενες και επόμενες –

και χάνω για λίγο την ισορροπία μου.
Τη βρίσω αμέσως.

Αρχίζω να παιδεύω πάλι τη ζυγαριά και το σώμα μου.
Χρόνια διανυκτερεύω.

Έχω να κοιμηθώ χιλιάδες ώρες.

Πίνω όλα τα φάρμακα ( ποιήματα ) που φτιάχνω και δε λέω να πεθάνω.
Μάλλον δυναμώνω . Φοράω το μαύρο παλτό , το μαύρο κεφάλι.
Έξω χιονίζει , δεν ακούει κανείς.

Ανωνύμου μοναχού , 1985 - Γ. Κοντός 1985