Εδώ τελειώνει αυτό το παραμύθι,,,

Μια φορά και έναν καιρό , στα βάθη της ανατολής ζούσε ένας ήλιος μόνος,

σχεδόν παράνομος με την πυρακτωμένη του καρδιά ,

προορισμένος ν’ ανατέλλει , να φωτίζει ,

πάντα να βρίσκεται στον ουρανό και να τα βλέπει όλα,

είπε η γιαγιά του κόσμου γι’ ακόμα μια φορά θλιμμένη ,

εδώ τελειώνει κάπως πρόωρα αυτό το παραμύθι, όπως πάντα ,

ο ήλιος έζησε καλά και εμείς ;;;;;;
Τ. Νικηφόρου

Μονεμβασία

Το « πέτρινο καράβι » του Γιάννη Ρίτσου,,,,
Τόπος της γέννησής μου : Άκρα Μινώα ,,,

Το λίγο φως ,,,,

Είμαι ευτυχισμένος όταν ακούω μουσική και κατοικώ στο
παλιό φαρμακείο ,

με τις πορσελάνες , τα φάρμακα , το λίγο φως.

Κάθομαι και ζυγίζω ποσότητες φαρμάκων και λέξεων

– εκτελώ πολλές φορές ανύπαρκτες συνταγές –

όμως δουλεύω με συνέπεια και υπομονή υποδειγματική.

Ακίνητος κοιτάζω πίσω από το τζάμι τους περαστικούς.
Περιμένω να ανοίξει η πόρτα ,

να ακουστεί το κουδουνάκι ,

να σηκώσω με κόπο το ημίπληκτο πόδι μου ,

να το σύρω μέχρι την είσοδο και να χαμογελάσω στον πελάτη.

Όπως ανοίγει η πόρτα μπαίνουν

μέσα άλλες εποχές – προηγούμενες και επόμενες –

και χάνω για λίγο την ισορροπία μου.
Τη βρίσω αμέσως.

Αρχίζω να παιδεύω πάλι τη ζυγαριά και το σώμα μου.
Χρόνια διανυκτερεύω.

Έχω να κοιμηθώ χιλιάδες ώρες.

Πίνω όλα τα φάρμακα ( ποιήματα ) που φτιάχνω και δε λέω να πεθάνω.
Μάλλον δυναμώνω . Φοράω το μαύρο παλτό , το μαύρο κεφάλι.
Έξω χιονίζει , δεν ακούει κανείς.

Ανωνύμου μοναχού , 1985 - Γ. Κοντός 1985