Από ψηλά έπεφταν τα στάχυα.
Σαν χιόνια. Και στα χέρια μάζευα πολύτιμο καρπό.
Κάθε στάχυ πρωτόγνωρο άγγιγμα, άνοιγε πύλη σε μικρόκοσμο άλλο, υφαίνοντας τη ζωή του με τη δική μου.
"Δεν είμαστε ίδια, δεν είμαστε ίδια" κατέληγαν όλα την ξεχωριστή τους διήγηση ψιθυρίζοντας.
Ύστερα ένα-ένα σώπαιναν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου